رسول دشتی

نفت و محیط زیست

محیط زیست و کره خاکی ما قرن ها در آرامش و سکون بود، تنها عوامل طبیعی مانند زلزله، سیل، طوفان و آتش سوزی آین آرامش رامختل و نظم طبیعی را دچار مشکل می کرد.

  با وقوع انقلاب صنعتی و به تبع آن توسعه صنعتی، بافت ساختاری جوامع دگرگون و شهرها رو به گسترش نهادند. صنعت برای ادامه حیات خود دست به دامان انرژی شد و بخش اعظم این انرژی از طریق سوخت های فسیلی تامین می شد. به تعبیری از اینجا بود که هوای شهرها آلوده شده به دنبال آن فضولات صنعتی کارخانجات، رودخانه ها را آلوده کرد.

  انسان در اوج اعتلای دانش و فن آوری به تخریب محیط زیست دست زده و با رشد بی رویه فعالیت های صنعتی موجبات نابودی منابع طبیعی و آلودگی محیط زیست را فراهم آورد.  یک نکته مهم این است که انسان، این مهم ترین عامل برهم خوردن تعادل محیط زیست، طبیعت را به شکل اعجاز انگیزی درتامین سلامت روح و روان خود به کار گرفته است.

  تقریبا در دهه 60 میلادی بود که در پی افزایش فعالیت های آلوده کننده، گروهی از دانشمندان طرفدار محیط زیست هشدار دادند چنانچه این روند ادامه پیدا کند جامعه بشری با فاجعه ای بزرگ روبرو خواهد شد. در همین راستا بود که نخستین کنفرانس جهانی محیط زیست در سال 1972 در استکهلم سوئد برگزار و لزوم استفاده منطقی از منابع، کاهش آلودگی ها، آموزش همگانی حفاظت از محیط زیست و ایجاد سازمان های جهانی حامی آن مورد تاکید قرار گرفت.

  ما در حال حاضر در دنیائی زندگی می کنیم که دو رسالت جلوگیری از  زوال محیط زیست و نیاز به رشد روزافزون و نوآوری در تکنولوژی از دو سو او را در تضاد قرار داده است.

  کودهای شیمیائی و مواد دافع آفات بیش از هر زمان یاری دهنده بخش کشاورزی در افزایش آذوقه  هستند و در عین حال عامل به هلاکت رسیدن پرندگان، ماهی ها و آلوده کردن آب و غذا به شمار می روند. استفاده از سوخت های فسیلی در تامین انرژی و به حرکت درآوردن صنایع تولیدی و حمل و نقل یک ضرورت است ولی آب و هوا و زمین از آودگی پسماندهای آن در امان نمانده است.

تکنولوژی های نوین و روزآمد در عین حالی که بسیاری از مشکلات و مسائل جدید را حل کرده اند، خود عامل به وجود آمدن مشکلات جدیدی هستند که برای حل آنها نیاز به تخصص ها پیچیده ترو تکنولوژی های گران تر می باشد. در نتیجه بخش قابل ملاحظه ای از درآمد، منابع، انرژی و خلاقیت ما صرف رفع مشکلات جدید ناشی از روزآمد شدن  می شود.

  نفت و به تبع آن پتروشیمی از جمله آلاینده های طبیعت به شمار می آیند لذا به کار بستن الزاماتی برای حفظ، کنترل و بهبود مستمر تولیداتی که در تعامل با محیط زیست می باشند و ملزم نمودن واحدهای تولیدی به برخورداری از استانداردهای زیست محیطی از جمله اقداماتی است که در رابطه با جلوگیری از افزایش آلودگی باید صورت  گیرد.